“Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą” (KKK 1422)
Życie chrześcijańskie poczęło się w nas przez chrzest święty, wzmocniło przez bierzmowanie i wzrasta stale dzięki Eucharystii. Jest to życie w Jezusie Chrystusie, przez którego jesteśmy zjednoczeni z Ojcem, a jednocześnie między sobą i tworzymy Kościół Święty. To wspaniałe, nadprzyrodzone Boże życie osłabiane jest w nas przez grzech lekki, a niszczone zupełnie przez grzech ciężki, zwany dlatego śmiertelnym. Zrywa on łączność z Bogiem, naszym Ojcem i więź z Kościołem. Jesteśmy sami, wyobcowani i zagubieni. Istnieje możliwość odrodzenia, pojednania. Stworzył nam ją Pan nasz, Jezus Chrystus przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Tylko przez Niego i tylko w Nim możemy wrócić do Ojca i do jedności z Kościołem. Tylko On jest drogą – drogą do wieczności. Przystępując do sakramentu pokuty pamiętać musimy o tym, że Chrystusowi nie chodzi tylko o to, byśmy byli porządnymi ludźmi, byśmy unikali grzechu, ale przede wszystkim o to, byśmy żyli w całej pełni Bożym życiem, coraz doskonalej realizowali w swoim życiu prawo Ewangelii.